1989-2009: 20 χρόνια εμπειριών, 20 χρόνια προσφοράς, 20 χρόνια με (πολλές) χαρές και (αρκετές) λύπες. Η πλειονότητα των χαρών να προέρχεται από τους μαθητές και αυτή των δυσάρεστων στιγμών να πηγάζει κυρίως από συμπεριφορές των γονέων. Από τους γονείς της δικής μας γενιάς, της ημιμάθειας, που ως γνωστόν είναι κατά πολύ πιο “επικίνδυνη” από αυτή της αμάθειας, που υποτίθεται ότι ήταν η γενιά των γονέων μας, και που μας δίδασκε: “ότι πει ο δάσκαλος, αυτός ξέρει»! Σήμερα έχουμε ένα δάσκαλο τουλάχιστον σε κάθε σπίτι, ένα γιατρό, ένα…, πολλά σε ένα!
Θα θυμάμαι πάντα τη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παιδιών που έβλεπαν τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους, αλλά και την απογοήτευση στα πρόσωπα αυτών που δεν τα κατάφεραν, τη προσπάθεια να τους στηρίξουμε για να συνεχίσουν τη προσπάθεια, να τους υπενθυμίζουμε ότι χάθηκε μία μάχη αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται…
Θα θυμάμαι πάντα, και θα στηρίζομαι στο ευχαριστώ των γονέων αυτών, που αν και τα παιδιά τους ατύχησαν στη προσπάθειά τους, εκτίμησαν την προσπάθειά μας! Έχει πράγματι μεγάλη αξία αυτό το αληθινό ευχαριστώ.
Πάντα προσπαθώ να ξεχάσω: τη μητέρα που όταν της τηλεφώνησα να την ενημερώσω ότι το παιδί της δεν προσπαθεί όσο πρέπει, μου ζήτησε να ενημερώσω την αδελφή της ότι το παιδί της είναι “χειρότερο” από το δικό της! Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να μελαγχολήσω, μάλλον και τα δύο!
Τον δάσκαλο-πατέρα που ενώ για 4 ολόκληρα χρόνια προσπαθούσα να διδάξω το παιδί του και συμπεριφορές, αποφάσισε να “αποχωρίσει” χωρίς να προσπαθήσει να πει μία κουβέντα, ένα ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας. Μελαγχολώ στη σκέψη ότι αυτός διδάσκει τα παιδιά μας, και φοβάμαι μήπως αύριο υπάρξει και δάσκαλος του δικού μου παιδιού.
Θα θυμάμαι πάντα τη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των παιδιών που έβλεπαν τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους, αλλά και την απογοήτευση στα πρόσωπα αυτών που δεν τα κατάφεραν, τη προσπάθεια να τους στηρίξουμε για να συνεχίσουν τη προσπάθεια, να τους υπενθυμίζουμε ότι χάθηκε μία μάχη αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται…
Θα θυμάμαι πάντα, και θα στηρίζομαι στο ευχαριστώ των γονέων αυτών, που αν και τα παιδιά τους ατύχησαν στη προσπάθειά τους, εκτίμησαν την προσπάθειά μας! Έχει πράγματι μεγάλη αξία αυτό το αληθινό ευχαριστώ.
Πάντα προσπαθώ να ξεχάσω: τη μητέρα που όταν της τηλεφώνησα να την ενημερώσω ότι το παιδί της δεν προσπαθεί όσο πρέπει, μου ζήτησε να ενημερώσω την αδελφή της ότι το παιδί της είναι “χειρότερο” από το δικό της! Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να μελαγχολήσω, μάλλον και τα δύο!
Τον δάσκαλο-πατέρα που ενώ για 4 ολόκληρα χρόνια προσπαθούσα να διδάξω το παιδί του και συμπεριφορές, αποφάσισε να “αποχωρίσει” χωρίς να προσπαθήσει να πει μία κουβέντα, ένα ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας. Μελαγχολώ στη σκέψη ότι αυτός διδάσκει τα παιδιά μας, και φοβάμαι μήπως αύριο υπάρξει και δάσκαλος του δικού μου παιδιού.
Απογοητεύομαι όταν ο δάσκαλος του δημοσίου προσπαθεί να βρει “πελάτες” για ιδιαίτερα στη γυναίκα του, και χρησιμοποιεί τη προνομιακή αυτή θέση, για όφελος του σύγχρονου περιφερόμενου μαυραγορίτη …
Λυπάμαι όταν ο ίδιος γονέας επαινεί το δάσκαλο γιατί το παιδί του πέτυχε, και όταν το άλλο του παιδί αποτυγχάνει, φταίει ο δάσκαλος που και στις 2 περιπτώσεις είναι το ίδιο πρόσωπο! Φυσικά, ξέρουμε ότι η επιτυχία μας οφείλεται σ’ εμάς, ενώ η αποτυχία μας οφείλεται σε άλλους! “Πέρασε το παιδί μου” αλλά: “Το έκοψε το παιδί ο δάσκαλος” είναι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται από γονείς πολύ συχνά για να αποδείξουν του λόγου το αληθές!
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη νεόπλουτη, καλοπαντρεμένη, άξεστη μητέρα, η οποία σε έξαλλη κατάσταση, παραμονή Χριστουγέννων, άρπαξε το γιο της και άλλαξε φροντιστήριο γιατί χωρίς να τη ρωτήσουμε, ζητήσαμε από τα παιδιά να αγοράσουν ένα βιβλίο-μυθιστόρημα για τις διακοπές, κόστους 4 ευρώ!
Εξοργίζομαι όταν ιδιώτες χρησιμοποιούν δημόσια σχολεία για να πλουτίζουν, κάνοντας μαθήματα, με την ανοχή όλων μας, χωρίς να προσφέρουν κάτι στις τοπικές κοινωνίες, ούτε καν τα έξοδα συντήρησης του χώρου που χρησιμοποιούν! Όταν γονείς βολεύονται ‘για να μη τρέχουν από δώ και από κει” ενώ ξέρουν το αποτέλεσμα των προσπαθειών.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!
Αναρτήσεις
